[straf]tijd: getuigenissen van mijn lief, mijn kind, mijn ma, mijne chef en ik ~ Lieve Blancquaert en Hulpgevangenis Leuven

De woordwolk hieronder verwoordt de gedachten en gevoelens van fotografe Lieve Blancquaert wanneer zij op bezoek gaat in de hulpgevangenis van Leuven voor haar nieuwe boek.

In het boek [straf]tijd brengt Lieve Blancquaert 22 getuigenissen bij elkaar, zowel in woorden als in beelden, van gevangenen, hun familieleden en personeel. Een pakkend boek waarbij de foto’s extra input geven aan de verhalen die zelf al aangrijpend zijn.

Door dit boek te lezen hoop ik meer inzicht te krijgen op onderstaande vragen:

µ       Hoe ziet het leven in de gevangenis eruit?

µ       Wat gaat er om in de gedetineerden?

µ       Op welke manier gaan familieleden en personeelsleden om met het contact?

 

Lieve Blancquaert

Na haar middelbareschooltijd ging ze kunst studeren aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent. Deze richting hield zowel fotografie als film in. Naar eigen zeggen is fotografie reeds haar passie van kleins af aan. Oorlogsfotograaf Tim Page was één van haar idolen waar ze enorm naar opkeek.

 

 

 

Tim Page is een Engelse fotograaf die vooral bekend werd door zijn foto’s die hij maakte tijdens de Vietnamese Oorlog.   Ondertussen is hij uitgegroeid tot een icoon tussen de oorlogsfotografen.

Na haar studies bleef Lieve Blancquaert in Gent wonen en ondertussen woont zij samen met haar man Nic Balthazar, de Belgische televisiemaker.

Sinds 1985 werkt ze als freelancefotografe voor diverse tijdschriften en kranten. Verder heeft zij samen met journalisten fotoboeken in elkaar gestoken. Enkel bekende voorbeelden hiervan zijn:

µ       ‘Insjallah, mevrouw’ in samenwerking met Annemie Struyf met als thema Afghaanse vrouwen en kinderen;

µ       ‘Mijn status is positief’ in samenwerking met Annemie Struyf. Dit boek handelt over de aidsproblematiek in Afrika;

µ       ‘Vrouw’  in samenwerking met journaliste Betty Mellaerts.

Dit zijn slechts drie voorbeelden, ze werkte met nog vele andere personen samen.

De passie van Lieve Blancquaert is journalistieke fotografie, maar ze houdt zich ook bezig met reclamefotografie en portretfotografie. Ze wandelt van stijl naar stijl om niet binnen één hokje geplaatst te worden. Ze volgt haar eigen weg, maar de link tussen al haar foto’s is het verhaal dat ze wil doorgeven. Keer op keer portretteert ze mensen op een bepaalde manier zodat je verder moet kijken dan het uiterlijke.

Het boek

[straf]tijd is een bundeling van gesprekken en portretten van 22 mensen voor wie de Leuvense Hulpgevangenis een groot deel van hun leven uitmaakt. Tien gedetineerden, vijf familieleden en zeven personeelsleden komen aan het woord en worden op pad gestuurd met een camera om hun eigen sfeerbeelden te maken.

De titel van het boek wordt op een bijzondere manier geschreven en voorgesteld: [straf]tijd Dit werd niet zomaar gedaan, maar er zit een betekenis achter. Die betekenis kan wel op diverse manieren geïnterpreteerd worden volgens mij. Zo kan je denken aan opgesloten zitten vanwege een straf doordat dit zo wordt voorgesteld: [straf]. Het woord ‘tijd’ staat in een groter lettertype doordat de tijd zo’n apart begrip is in de gevangenis. De gevangenen hebben zeeën van tijd, meer bepaald kruipt de tijd daar verschrikkelijk traag.

‘Alles is tijd, het hele leven is tijd.’

Het boek volgt een bepaald patroon. Eerst en vooral vinden we een woordenlijst terug met allemaal begrippen uit het gevangenisjargon. De uitleg daarbij maakt het lezen makkelijker. Verder beginnen we steeds met een foto van de persoon, gevolgd door een inleiding die door Lieve Blancquaert zelf geschreven wordt. Daar volgt het eigen verhaal van de getuige.

Wie een realistisch beeld wil krijgen van het leven in de gevangenis, moet zeker dit lees- en fotoboek een bovenhalen. Er wordt beschreven hoe het leven eraan toegaat, wat de gevoelens en gedachten van de gedetineerden, familie en personeelsleden zijn, wat er zoal leeft in de gevangenis,… Na het lezen van het boek heb je een veel genuanceerder beeld van de gevangenis dan deze doorgaans wordt voorgesteld.

De gevangenis
 

Alle verhalen spelen zich af in de Leuvense Hulpgevangenis.

·         Geschiedenis

Deze gevangenis werd in gebruik genomen tussen 1867 en 1869 en is gebouwd in de vorm van een ster. Het is een typische stergevangenis met drie vleugels. De eerste aanpassingen gebeurden in 1990: de wandelplaats werd vernieuwd en er kwam een voetbalveldje bij. De cellen in twee vleugels werden eveneens onder handen genomen. In 2001 ging er een nieuw en beveiligd inkomgebouw  open. Eveneens werd een nieuw complex met werkhuizen en ruimere bezoekaccommodaties in gebruik genomen. Een aantal lokalen rond het centrum werden omgebouwd tot bibliotheek, cultureel centrum en lokalen voor lessen, vormingen, sport, religieuze activiteiten,… De oude psychiatrische afdeling werd in 2009 gerenoveerd tot een moderne leefeenheid. Momenteel bereiden ze de aanmaak van een tweede wandelplaats voor en zijn er plannen om de daken te vernieuwen. We kunnen besluiten dat de leefomstandigheden van gedetineerden steeds beter worden in de gevangenissen. Er worden vleugels gerenoveerd, nieuwe ontspanningsmogelijkheden worden aangereikt,… Maar wil dit zeggen dat de gedetineerden liever in de gevangenis zitten?

De Hulpgevangenis van Leuven is vooral een arresthuis. Dit wil zeggen dat een groot deel van de gedetineerden hier slechts in voorlopige hechtenis verblijven. Zij zijn nog niet veroordeeld. Naast deze beklaagden verblijven er reeds een zeventigtal permanent veroordeelden. Een aantal hiervan zijn mensen uit de streek die hun straf hier uitzitten. Ten laatste verblijven er een 35-tal geïnterneerden: personen die na een strafbaar feit ontoerekeningsvatbaar verklaard werden. Zij worden opgesloten in een gevangenis omdat ze een gevaar voor de maatschappij vormen.

Uiteraard is het logisch dat er veel diverse persoonlijkheden samen in één gevangenis terecht komen. Er is een grote verscheidenheid aan talen, religies, culturen, etnische afkomst,… Meerdere nationaliteiten verblijven samen.

In de Hulpgevangenis wordt geprobeerd een regime uit te bouwen dat ondersteund wordt door drie pijlers:

µ       een gestructureerd aanbod van zinvolle vrijetijdsbesteding op vlak van ontspanning, sport, vorming en onderwijs, sociaal-culturele activiteiten en arbeid;

µ       optimale mogelijkheden tot interactie met de buitenwereld, zowel op persoonlijk als maatschappelijk niveau;

µ       respect als basis voor intermenselijk contact tussen alle personeelsleden, gedetineerden, bezoekers en externe medewerkers.

Ik moest onmiddellijk denken aan een fragment uit het verhaal van David:

‘Nu, zoveel jaren later, is er gelukkig veel veranderd. In de positieve zin. Sinds 2000 is het ongestoord bezoek toegelaten voor wie niet in verlof kan gaan en een vaste relatie heeft. Kinderbezoek is mogelijk geworden en er zijn vrouwelijke cipiers gekomen. De zorg werd veel beter en er is meer vrijheid. Vroeger mocht men driemaal per week bellen, nu elke dag. Er blijft natuurlijk wel een verschil van gevangenis tot gevangenis, niet elke gevangenis heeft dezelfde regels. Mocht ik sterren geven aan de gevangenissen waar ik heb gezeten, dan zou dit mijn quotering zijn: Turnhout ***, Leuven-Hulp ***, Hoogstraten **, Wortel **,
Hasselt **, Mechelen **, Brugge **, Tongeren *, Merksplas 0.’
~ David

Om aan deze drie pijlers te voldoen, worden er regelmatig projecten georganiseerd. Ook de renovaties zijn een voorbeeld om het leven draaglijker te maken. Verder zijn er tal van contactmogelijkheden tot interactie met de buitenwereld.

·         Bezoekregeling in de gevangenis

Ouders, grootouders, kinderen en kleinkinderen, echtgenoot of echtgenote, samenwonende vriend(in) die officieel op hetzelfde adres is ingeschreven, (stief)broers en (stief)zussen, schoonouders, ooms en tantes en uiteindelijk de voogd kunnen steeds op bezoek komen. Zij moeten hiervoor geen toelating vragen aan de directie, maar ze moeten we kunnen aantonen dat ze familie zijn.

Andere personen kunnen de gedetineerde enkel bezoeken indien zij toelating krijgen. Eerst sturen zij een kopie van hun identiteitskaart en een uittreksel uit het strafregister naar de gedetineerde. Dan wordt er toelating aangevraagd aan de directie.

Minderjarigen hebben schriftelijke toelating nodig van hun beide ouders. Jongeren onder de zestien jaar en die geen familie zijn, worden nooit toegelaten.

Er zijn verschillende bezoektypes mogelijk:

µ       zaalbezoek (in de gewone bezoekzaal);

µ       individueel bezoek (bezoek achter glas);

µ       ongestoord bezoek (in de daartoe bestemde ruimtes);

µ       kinderbezoek (in een speciaal voor de kinderen ingerichte bezoekzaal).

Elke gedetineerde heeft recht op viermaal zaalbezoek per week. Voor de andere bezoeken zijn er speciale regels die terug te vinden zijn op de site van de Hulpgevangenis van Leuven.

·         Briefwisseling

De basiswet van 01/02/2005 betreffende het gevangeniswezen en de rechtspositie van gedetineerden regelt onder andere de briefwisseling.

Weetje: alle inkomende post wordt geopend om veiligheidsredenen. Geld en wenskaarten die geluid maken worden bijvoorbeeld niet toegelaten.

 

·         Telefoneren

 

Elke dag kunnen gedetineerden tien minuten telefoneren. Dit gebeurt op publieke telefoontoestellen met een code waarop belkrediet kan gekocht worden.

Personen van buitenaf kunnen echter niet naar een gedetineerde bellen.

TRALIES UIT DE WEG Dit project werd in 2000 opgestart, maar is slechts in enkele gevangenissen echt in werking gezet. Een aantal christelijk gelovigen vormen samen met een aantal gedetineerden een gespreksgroep. In deze groep kan over diverse thema’s gepraat worden. Het idee van het hele project is de brug tussen ‘buiten’ en ‘binnen’ kleiner te maken.

 

Met de verkiezingen die pas voorbij zijn, vroeg ik me af hoe het zit met gedetineerden. Hebben zij stemplicht of stemrecht en hoe wordt dat praktisch geregeld?

Er moet eerst en vooral een onderscheid gemaakt worden tussen geïnterneerden en gedetineerden. Een geïnterneerde is ontoerekeningsvatbaar verklaard en is dus uit zijn burgerrecht ontnomen. Zij hebben geen recht om te stemmen.

Gedetineerden die hun burgerrecht nog wel hebben, mogen stemmen, maar zij zijn niet verplicht. Zij hebben dus stemrecht in plaats van stemplicht.

Uiteraard is er geen stembureau in de gevangenis dus de gedetineerden die willen stemmen, moeten dit doen via een volmacht. Degenen die niet willen stemmen, vragen een attest aan.

De getuigenissen

Dit boek wordt strikt opgedeeld in drie domeinen:

                               I.            De gedetineerden

                            II.            De familie

                         III.            Het personeel

De gedetineerden vertellen vooral over het leven in de gevangenis: hoe gaat het daar, hoe ziet een dag eruit, wat gaat er in hun om, waaraan denken zij zoal… ? Hier kom je ook te weten waarvoor sommige gedetineerden in de gevangenis terecht zijn gekomen en het ene verhaal is al aandoenlijker dan een ander. De familie vertelt vooral hoe zij het ervaren dat een familielid in de gevangenis zit. Zij gaan hen geregeld bezoeken, of niet… Als laatste komt het personeel aan bod. Wat is hun functie en op welke manier komen zij in contact met de gedetineerden?

       I.            De gedetineerden

‘Ze hielden mij een spiegel van mijn eigen kwetsbaarheid voor.’

~ Lieve Blancquaert

Tien mannen leggen hun ziel bloot. Christos, David, Stephane, Chris, Nino, Antoon, Steven, Christophe, Jeroen en Dries zijn tien verschillende persoonlijkheden, maar allemaal zitten ze om de één of andere reden in de Leuvense Hulpgevangenis. Sommigen van hen geven veel informatie prijs, anderen houden liever bepaalde informatie voor zichzelf en willen zelfs niet herkenbaar op de foto staan.

David bijvoorbeeld is heel open tegenover Lieve Blancquaert. Hij vertelt over zijn verleden als rapper op het ‘Tien om te zien’-podium. Hij koestert zijn verleden en dromen in een plakboek. Ondertussen zit hij voor de vierde keer in de gevangenis. Meermaals heb ik me afgevraagd: hoe is het toch zover kunnen komen?

David beschreef één dag uit het gevangenisleven. Dit wil ik toch even neerpennen aangezien ikzelf hier erg nieuwsgierig naar was. Dit is wel een beschrijving van één dag uit de gevangenis van Hoogstraten.

6.30u. ’s Ochtends om half zeven wordt de celdeur geopend. De cipier wenst ‘goedemorgen’ en tegelijk gaat die ellendige lichtbak boven mij aan. Ik knipper steeds weer met mijn ogen tegen die fucking lichtbak. Ik moet meteen opstaan, mijn cel opruimen en mezelf wassen. Daarna leeg ik die ellendige pispot (een wc is er niet in de cel) in het waslokaal. Even is er een kort contact met de andere gevangenen. Daarna snel terug naar mijn cel want het ontbijt komt eraan. Brood en melk. Na het ontbijt gaan we werken. We verzamelen op het plein, waar de wandelingen doorgaan. Een halfuur later begin ik aan mijn job, metselen. 10.00u. Tot tien uur, waarna er een half uur pauze volgt. 10.30u. Daarna werken we verder tot half twaalf. 12.00u. Tijdens de middagpauze kunnen we in onze cel televisie kijken. Het middagmaal bestaat uit soep en aardappelen met groenten en vlees. Gelukkig varieert het menu elke dag. 13.00u. We werken tot half vijf, met een pauze van een half uur en dan wenkt de cel opnieuw. 17.00u. Om vijf uur krijgen we vijftien minuten om te gaan douchen. Terug in de cel kunnen we vanaf zes uur in de cel weer televisiekijken. 18.00u. Het avondmaal, brood, soep, koffie of een drank naar keuze dienen zich aan. 18.45u. Om kwart voor zeven mogen we naar de ontspanningszaal waar je kan sporten bijvoorbeeld. Sommigen blijven in hun cel. 21.15u. Om kwart na negen moet iedereen onverbiddelijk terug naar zijn cel, waar het televisietoestel tot half twaalf aanstaat. 23.30u. Stop. Op dit tijdstip stoppen de uitzendingen van de televisie. Dan kunnen we slapen of gewoon wachten totdat de nacht voorbij is.   Zo ziet dus een dag fucking Hoogstraten eruit.

De gedetineerden die in de gevangenis konden werken, waren hier het meeste van de dag mee bezig. De anderen verbleven de meerderheid van de dag in hun cel in Hoogstraten.

‘Een echt hondenleven en daarmee bedoel ik dat als het baasje (cipier) roept, je pas kan gaan wandelen.’
~Stephane

Bij het zien van de foto van Steven, liep er een rilling over mijn rug. Die jongen ziet er zo normaal uit en lijkt zelfs een spontane persoonlijkheid te hebben door zijn brede lach. Wanneer ik begin te lezen, merk ik dat Lieve Balcquaert hetzelfde gevoel had: een warme gast met een charmante glimlach en mooie tanden. Iets later komen we te weten wat hij op zijn kerfstok heeft: de moord op zijn jonge vriendin. Niet te geloven…

‘Mijn moeder heeft uiteindelijk mijn zelfmoord kunnen verhinderen. Als ik mijn moeder niet had gehad, zat ik hier niet voor jou te vertellen. Nu betreur ik het nog altijd dat ik het niet gedaan heb. Het zou zoveel opgelost hebben.’
~Steven

Iedereen heeft wel een beeld van de gedetineerden met grijs gestreepte kledij aan. De grote, stoere mannen met tatoeages en piercings enz.  Kaalgeschoren hoofden en littekens op hun lichaam. Door het lezen van dit boek, moet je jouw mening aanpassen. De foto’s laten zien dat dit beeld aan fantasie is en allesbehalve werkelijkheid.

 

Hoewel alle gedetineerden anders zijn, vallen er toch een aantal elementen op. Sommige onderwerpen komen aan bod bij iedereen…

Wat heel vaak terugkomt bij de gedetineerden is toch de angst om terug vrij te komen. Ze zijn bang om geconfronteerd te worden met de vrijheid en zichzelf.

‘Echt waar, ik heb angst om terug in de maatschappij te komen. Ik kan wel terugvallen op mijn familie, maar ik heb hen al zoveel miserie aangedaan.’ ~David.

‘Gelukkig zal ik weten waar naartoe als ik vrij kom. Er zijn anderen die zodra ze buiten komen meteen met hun rug tegen de muur staan. Ik heb geluk dat ik mijn familie nog heb.’ 
~ Stephane

David en Staphane kunnen bijvoorbeeld nog terugvallen op hun familie, maar er zullen ook zeker gedetineerden zijn die geen familie meer hebben of die niet meer terecht kunnen bij hun familie. Wanneer zij uit de gevangenis ontslaan worden, staan ze plots alleen in de maatschappij. Diezelfde maatschappij waaruit zij verdwenen voor een bepaalde periode. Er is veel veranderd, maar wat doe je dan?

Ook sommige personeelsleden vinden dat er te weinig begeleiding is. Zo zegt cipier Marc: ‘Zoveel jonge mensen zitten hier, het zouden mijn kinderen kunnen zijn. En je ziet ze terugkomen. Eindeloos terugkomen. En dan vraag je je af: hoe komt dat toch? Stom geweest? Een sociaal vangnet dat niet werkt? Het is niet simpel om uit een systeem te stappen waarin ze al jaren zitten. Bovendien denk ik dat voorlopige vrijlating of penitentiair verlof* niet altijd een eenvoudige stap is. Stel je voor hé, je zit hier bijna de dag rond in een beklemmende cel en plots sta je daar in de vrijheid. En ja! Meer intensieve begeleiding zou daarom beter zijn. De mensen die zich daarmee bezighouden, de sociaal assistenten, die hebben het ook enorm druk. Er zijn er te weinig.’

* Penitentiair verlof, wat houdt dat in? In België is dit een strafuitvoeringsvorm. Dit verlof laat de veroordeelde toe de gevangenis driemaal 36 uren per trimester te verlaten. Op die manier hebben de veroordeelden de mogelijkheid om sociale en familiale contacten te onderhouden en de re-integratie in de maatschappij wordt voorbereid. Het penitentiair verlof moet toegekend worden door de minister van Justitie.   In september heeft Marc Dutroux ook een aanvraag tot penitentiair verlof ingediend. Deze aanvraag werd echter meteen afgekeurd.   Het volledige artikel vind je via deze link: http://www.vandaag.be/binnenland/105451_dutroux-vroeg-ook-penitentiair-verlof-aan.html

Hoe ervaren de gedetineerden de eerste dagen in de gevangenis? Worden ze niet gek van elke minuut van de dag in diezelfde cel te zitten?

‘De eerste dagen dat ik in de gevangenis zat, waren echt vreselijk. Je weet niet wat je hier te wachten staat.’ ~ Antoon

Het aankomen in de gevangenis, de aanmelding, het krijgen van andere kleren en basisspullen, het zien van je cel en er dan meteen in opgesloten worden. Het moet toch een onwerkelijk gevoel zijn. Overkomt je dit echt? De gedetineerden zitten dan waarschijnlijk ook met een hele hoop vragen die niet meteen beantwoord worden.

En dan die vier muren waar je steeds tussen zit…

‘Een verhaal van het leven tussen vier muren. Let wel, dit is mijn eigen ervaring en belevenis vanuit de cel.’ ~David

 

‘Ach ja, merkwaardig hoe een mens zich aan allerhande situaties aangepast. Je moet ook wel, als een soort van overlevingsstrategie.’

‘Maar wie beweert dat het leven in een gevangenis een makkie is, heeft nog nooit een celdeur achter zich horen dichtslaan…’
~Antoon

       II.            De familie

De getuigenissen van de familieleden waren erg pakkend. Zelf zitten zij niet in de gevangenis, maar een groot deel van hun leven speelt zich daar wel af. Steeds schipperen tussen huis en gevangenis om die ene persoon te bezoeken. Die ene persoon die je mist in je leven. Een persoon die je zoon, vriend, vader,.. kan zijn.

Lut’s verhaal verwacht je echt niet. Het lijkt een verhaal uit een roman of sprookjesboek te zijn, maar de prins op het witte paard is in dit geval een gedetineerde. Wel vind ik het slot van haar verhaal erg mooi geformuleerd.

‘Liefde: wanneer je onvoorwaardelijk kunt liefhebben, buig je wat vastzit om naar vrijheid.’
~ Lut

 

Hartverscheurend is het verhaal van Vincent.

‘Ze zeggen wel ge-recht, maar eigenlijk moet het ge-scheef zijn.’

Zijn vader zit een levenslange straf uit en hij vertelt hierover. Meer nog: Vincent vertelt over hoe hij naar beneden kwam uit zijn kamer en zag wat zijn papa aan het doen was. De oma van Vincent lag op de grond…

 Ontroerend in dit verhaal is hoe Vincent nog steeds om zijn papa geeft na die harde feiten en eigenlijk meer de schuld geeft aan het gerecht.

Anna is de verdrietige moeder van een gedetineerde. Zij wil graag een boodschap geven aan de lezers:

‘Of ik aan de mensen een boodschap zou willen meegeven? Ja, ik wil iets zeggen. Ik wil het zelfs uitschreeuwen: maak alsjeblief een verschil tussen echte criminelen, ontvoerder, verkrachten, pedofielen en mensen die geïnterneerd zijn. Elk geval is anders en je mag ze niet door dezelfde bril bekijken.’

Elk familielid gaat op zijn of haar manier om met de gevangenis en de talrijke bezoeken. Het is vooral moeilijk om steeds te wachten. Is er iets gebeurt, heb je goed of slecht nieuws… je kan niet even bellen om het nieuws te vertellen. Wachten is de boodschap.

Zij leven ook in onzekerheid en kunnen niet optimaal genieten van het leven. Ik zou ook niet kunnen genieten mocht er een van mijn dierbare familieleden in de gevangenis zitten…

‘Het leven gaat verder’ is het advies dat je inderdaad van vele mensen krijgt. Bij een overlijden, verlies, ongeluk, een familielid in de gevangenis,… het leven gaat steeds verder.

Moeder Anna geeft hier een gepaste reactie op:

‘Maar dat kan twee betekenissen hebben. Het leven gaat verder en je neemt er deel aan, je bent gelukkig, je dromen komen uit. Dat is het echte leven. Of: het leven gaat verder, maar langs je heen. Het gaat aan je voorbij.’

       III.            Het personeel

Als laatste komt het personeel aan het woord. Personeel uit diverse functies die de gedetineerden op een andere manier leren kennen.

Genummerde Stenen

Achter deze muren besloot ik te blijven,
Beschermd tegen de onverschillige blikken.
Een saaie en doorzichtige wereld,
Vacuüm in de tijd,
Gebouwd op een eindeloze reeks,
Genummerde Zielen.

Gevangenisdirecteur Paul wil zowel de mooie als minder mooie kanten van de gevangenis laten zien. Hij heeft – net zoals ik – de indruk dat de muren van de gevangenis er gekomen zijn om de mensen van binnen strikt gescheiden te houden van de buitenwereld. Zo hoeft de buitenwereld die ‘verschoppelingen’ niet te zien.

Weetje: Het gedicht leunt aan bij het project ‘The Distance Between Leuven Buchenwald’. Sam Hopkins nummerde gedurende twee weken de bakstenen van een buitenmuur van de Leuvense Hulpgevangenis.

‘Een gevangenis is, in zekere zin, de spiegel van de maatschappij.’
~Tom, psychiatrisch verpleegkunde

 

Als personeelslid in de gevangenis is het toch moeilijk om de misdaden van de gedetineerden te vergeten. Je moet professioneel omgaan met onder andere verkrachters, pedofielen, moordenaars,…

Daarnaast moet je ook de verhalen, emoties, gevoelens van je af kunnen zetten wanneer je de gevangenis verlaat en naar huis keert op het einde van een werkdag. Hoe gaan de personeelsleden hiermee om? De meeste personeelsleden zeggen dat ze dit gewoon van hun afzetten, maar Réne, penitentiair beambte, heeft hierover het volgende te zeggen: ‘ Ik trek de deur dicht en probeer te vergeten. Hoewel… je neemt altijd iets mee. Er blijft iets kleven. Als kauwgom aan je schoenen’.

Als laatste wil ik nog opmerken dat alle personeelsleden wederzijds respect enorm belangrijk vinden. Zij geven respect aan de gevangenen en willen dit ook terugkrijgen.


De laatste tijd zijn de Leuvense gevangenissen enkele keren in de media geweest. Hieronder staan enkele feiten opgesomt.
Het begon op 13 september wanneer de gevangenis een verkeerde gedetineerde vrijliet. De man werd gewoon naar buiten begeleidt. De cipiers dachten dat hij toestemming had om naar de dokter te gaan terwijl hij eigenlijk naar de politie moest voor een verhoor. Ondertussen zijn er nieuwe systemen aan de hand van vingerafdrukken waardoor dit soort fouten niet meer kunnen gebeuren.
(http://www.hln.be/hln/nl/4833/Gevangenissen/article/detail/1500348/2012/09/13/Cipiers-vergissen-zich-in-hulpgevangenis-Leuven-verkeerde-gevangene-vrij.dhtml)

Nadien hebben zij vergeten de familie van een gedetineerde te verwittigen nadat deze man zelfmoord pleegde. Hij heeft twee zelfmoordpogingen ondernomen. Na de eerste werd hij reeds in een speciaal regime met controle geplaats, maar het mocht niet baten. De familie en de advocate van de Turkse man zijn niet te spreken over het incident - wat wel begrijpelijk is.
(http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120920_196)

Onlangs slaagde de gevangenisdirecteur erin om een sleutelbos met sleutels van 180 cellen en 20 hekken kwijt te spelen. Paniek alom in de gevangenis wanneer dit nieuws ter oren kwam. Het personeel hoopte dat de sleutelbos niet in handen van een gedetineerde was gekomen.
(http://www.clint.be/actua/gevangenis-sleutel-van-180-cellen-kwijt)

 

‘Tijd zat in den bak, maar vooral trage tijd. Dagen die niet vooruitgaan, wachten op een uitspraak of aftellen naar dé dag. De dag dat de poort opengaat. Tijd speelt vals, want soms is de tijd je gewoon te snel af, veel te snel. Bezoek, een telefoontje, een dag vakantie of een wandeling in de zon. Het is zo voorbij. De tijd lacht je uit. Terug naar je cel. De tijd gaat opnieuw traag.’
~Marc, cipier

~ The Persistance of Memory ~ Dali ~

 

Bronnen

·         ‘Tralies uit de weg’, internet, 14 oktober 2012, (http://www.traliesuitdeweg.be);

·         ‘Lieve Blancquaert’, internet, 12 oktober 2012, (http://nl.wikipedia.org/wiki/Lieve_Blancquaert);

·         EECKHAUT, D., ‘Cipiers vergissen zich in hulpgevangenis Leuven: verkeerde gevangene vrij’, internet, Het Laatste Nieuws, 13 september 2012, (http://www.hln.be/hln/nl/4833/Gevangenissen/article/detail/1500348/2012/09/13/Cipiers-vergissen-zich-in-hulpgevangenis-Leuven-verkeerde-gevangene-vrij.dhtml);

·          ‘Leuven Hulp’, internet, 14 oktober 2012, (http://www.leuvenhulp.be);

·         ‘Kiesrecht’, internet, 14 oktober 2012, (http://nl.wikipedia.org/wiki/Kiesrecht);

·         CATTEBEKE, C., ’10 dagen, 10vragen – Dag 1: Mogen gevangenen gaan stemmen?’, internet, De jongerenredactie, 3 oktober 2012, (http://www.de327.be/10-dagen-10-vragen-dag-1-mogen-gevangen-gaan-stemmen).